Een boom tekenen

Dit is de eerste keer dat ik op de dag van publicatie van de blog, nog geen opzetje vooraf of ook maar een idee heb. Een nieuwe ervaring die ik zowel als stressvol als bevrijdend kan zien. En dat is dan wel weer een thema dat momenteel erg actueel is in mijn leven: stress tegenover zijn wie ik ben, doen wat goed voelt en dat goed genoeg vinden.
Hierover zou ik diverse inzichten kunnen delen vandaag, zoals:
"Als je teveel geeft van jezelf, geef je uiteindelijk minder" of "Als je kiest voor jezelf, kies je eigenlijk ook voor de mensen om je heen." Het punt is dat ik deze waarheden zelf nog aan het integreren ben en dus nog niet kan voorleven, dus lijkt me niet gepast om daar nu een 'wijze les' over te gaan zitten geven.

Voor nu, aangaande het blog, kan ik kiezen voor het gevoel van vrijheid.

Wat ik wel kan delen, is dat mijn vraagstukken, knelpunten en levenssituatie in het algemeen, feilloos tot uiting komen in de levensboom die gisteren en vandaag op papier is gekomen. De scheppende kracht van intuïtie en de helende kracht van creativiteit zijn me weer bevestigd.

Ik zie dat er ruimte is voor nieuwe takken in mijn privéleven, maar dat de aanwezige contacten zeer steunend en waardevol zijn. 

Ik zie dat er veel bloesems en vruchten te vinden zijn in mijn carrière, wat ik interpreteer als de coachingpraktijk die van de grond wil komen. Maar ik zie in dat gebied hoe dan ook veel activiteit: takken, bladeren in allerlei kleuren, bloemen, besjes, het is bijna chaotisch. En dat herken ik ook maar al te goed; de reden van de stress.

In het transpersoonlijke deel van mijn boom zie ik een zelfde soort uitbundigheid, maar met meer rust. Jonge blaadjes die volwassen worden, in mijn optiek inzichten die helder worden en vruchten die ik daarvan zal kunnen plukken als het zover is.

Ondanks de herfst, staat mijn boom dus zeker niet stil. Hij zal deze herfst en winter gewoon verder ontwikkelen. Toch zijn zelfs mijn katten rond de boom verwerkt, het toppunt van huiselijkheid en dat hoort dan wel weer echt bij het jaargetijde, vind ik.

Dankzij het tekenen van een levensbomen, mocht ik gisteren ook weer een prachtige ervaring op doen. Aan de hand van haar gevoelsmatig gekozen kleuren en vormen, kon ik een naaste op een andere manier, op een ander niveau leren kennen. Het was eigenlijk heel logisch en toch heel nieuw. Ik vond het bijzonder om op deze manier een relatie verdieping te kunnen geven. Het blijft me verbazen wat een goede ingang creativiteit daarvoor kan zijn. Daarom gebruik ik deze oefening ook zo graag in coachingsessies.
Mooi hè, wat en simpele vraag als "teken eens een boom" kan doen?

Can I be the space for this?

Enkele weken geleden luisterde ik naar een lezing van Eckhart Tolle over het vervullen van je ware doel hier op aarde. Hoewel ik het een mooie en boeiende presentatie vond, is er maar één vraag die hij stelde, één opmerking, echt blijven hangen.
Gelukkig maar, want het bleek een vraag te zijn die me sindsdien confronteert, overvalt en bovenal helpt. Dat wil ik graag met je delen.

Het is vast geen toeval, dat kort na het beluisteren van de lezing, er een hectische tijd op het werk aan brak. Een directe collega raakte uit de roulatie, de start van onze stagiaire die ik mag begeleiden en andere ontwikkelingen die extra aandacht en tijd vroegen. Het is de afgelopen weken gewoon niet bol te werken geweest. In gillende looppas van de ene afspraak naar de andere en overuren maken om de administratie, verslagen en telefoontjes weg te werken.
Op zich vind ik het helemaal niet erg om zo een poosje wat extra tandjes bij te zetten, met die verstande dat ik verschrikkelijk slecht ben in loslaten en zodoende een chaotische wervelwind word voor mijn gehele omgeving. En dat blijft niet alleen op het werk.
Behalve het feit dat ik een geweldige omgeving heb en dus hele fijne, steunende mensen die daartoe behoren, is dit niet de Merel die ik voor hen en mijzelf wil zijn.

Op het moment dat voor mij helder werd dat dit zo niet kon en er iets moest veranderen, maar ik dat niet meer voor elkaar kreeg door de maalstroom, was er gelukkig een helder moment.
"Can I be the space for this?"
...

Kan ik alles wat er nu, op dit moment is, laten zijn zoals het is? Mag het er gewoon zijn?
Ja.
Er mag zoveel werk zijn dat het niet past in mijn reguliere uren. Ik mag voelen wat ik daarbij te voelen heb. Ik mag daarmee mezelf uitputten, maar ik mag dat ook niet doen. Het hoeft niet. Ik kan ook gewoon nu doen wat ik nu doe.

Fantastisch. Deze vraag maakt(e) dat ik voorzichtig plezier begon te krijgen in het gekkenhuis dat mijn werk heet.
Ik ben nu in een voortgangsbespreking voor een jongere die binnenkort bij ons weggaat. En nergens anders.
Ik neem nu de ruimte om de ouders te ontvangen van een meisje dat er net en dag is en deze mensen krijgen nu mijn volledige aandacht.
Wat is het fijn om maar met één ding bezig te zijn. Het plezier is dan meteen terug en belangrijker nog: het hart doet mee en dat voelt iedereen om me heen! Als de klok, die we allemaal gebruiken en erg handig is bij het maken en nakomen van afspraken, aangeeft dat het tijd is voor het volgende, dan doe ik dat met aandacht en hart.
Ik slaap weer goed, wordt uitgerust wakker en weg is de pijn in mijn nek. Eén vraag die allerlei stressklachten meteen van me weg neemt. Zo uitzonderlijk acht ik mezelf niet, dus voor anderen werkt dit net zo goed, lijkt me.

Het zijn maar momenten, want net zo vaak gaan mijn gedachten wel met me aan de haal over wat er allemaal nog moet gebeuren, maar dat geeft niet. Want was is er behalve dit moment? Kan het ooit niet 'nu' zijn? Nee.
Mijn handvat om steeds weer terug te komen in het nu en 'ja' te zeggen tegen dat wat is, deel ik graag met je:
"Can I be the space for this?"
Zo simpel begint een enorme verandering.

Warme groet, Merel