Mijn privéleven loopt heerlijk, alles klopt. Ik woon in een prachtig dorp, in een mooie straat, in een fijn huis. En dat met de man van mijn dromen en twee katten die steeds weer blij zijn als ik thuis kom (al is het maar voor hun eten).
Ik heb fijne mensen om me heen, zowel qua familie, schoonfamilie, als vrienden.
Ik heb ook een leuke, uitdagende baan waar ik een goed salaris mee verdien. Maar ja, 'leuk en uitdagend' klinkt alsof het uit een advertentie komt. Eerlijk is eerlijk, ik zoek meer dan dat.
Ik zoek iets waarin ik helemaal mezelf kan zijn, waar ik mijn creativiteit in kwijt kan en waar ik behalve energie in stop, ook veel energie van krijg.
Dan kom uit bij coaching en wel in mijn eigen praktijk. Niet zozeer omdat het ondernemen nu zo in mijn bloed zit, maar wel om de vrijheid te hebben mijn bestemming te vinden en het pad te lopen zoals ik dat wil, zoals het goed is voor mij.
Dat werd vandaag tijdens mijn wandeling heel duidelijk. En tijdens zo'n boswandeling dienen zich dan zulke mooie metaforen aan.
Ik ben obstakels tegen gekomen. Een bos hout waar ik me zeker aan open had gehaald, als ik er overheen had proberen te gaan in plaats van er omheen lopen. Soms is een omweg beter dan een onverantwoord risico.
Maar ook tweemaal een boomstam over het pad, waar ik overheen kon stappen. Bij de één had ik een gevoel van trots en bij de ander bijna iets arrogants: "Ha, dacht je mij tegen te kunnen houden om mijn doel te behalen? Dat dacht ik niet!" Het lijkt dan net het echte leven...
Toen ik zeker wist de juiste kant op te gaan om thuis te kunnen komen, werd het pad moeilijker begaanbaar dat eerder en het zand was hartstikke mul. De weg is heus niet altijd geplaveid en juist dan is het zo belangrijk om je eigen gevoel te blijven volgen.
Ach, en dan de kruispunten en zijweggetjes die steeds om een beslissing vragen. Welke kant is het aantrekkelijkst? Het makkelijkst? Het meest uitdagende? Welke gaat uiteindelijk te goede kant op en hoe weet je dat van te voren?
Het was emotioneel en ik heb ervan genoten. Het sterkt me in de overtuiging dat ik meer mensen bekend wil laten worden met wandelcoaching en dat het een bezigheid is die resoneert met mijn frequentie, met mijn diepste kern.
Het sterkt me in de overtuiging dat ik hier ben om te coachen. Dat coachen mijn weg is om mijn eigen zelfverwezenlijking in de praktijk te brengen en om dat eindeloze geluk op anderen te kunnen overbrengen, omdat te kunnen delen als een soort kettingbrief.
Ook al is mijn coachingruimte nog niet af, dat doet niets af aan de mogelijkheden!
Wees welkom voor een sessie aan de keukentafel of in de natuur; mijn deur en hart staan open.
Met warme groet, Merel